Shell na Świecie
Początki
Niecałe 200 lat temu sprzedawca antyków w Londynie zaczął importować muszle morskie z Dalekiego Wschodu, ponieważ panowała moda na egzotyczny wystrój wnętrz.
Przedsięwzięcie Marcusa Samuela stworzyło podstawy doskonale prosperującej firmy importowo-eksportowej, przejętej potem przez jego synów, Marcusa Juniora i Sama.
W tamtych czasach ropę naftową wykorzystywano głównie do oświetlenia i w produkcji smarów, a przemysł naftowy mieścił się w Baku w Rosji, na obszarze z ogromnymi zasobami wysokiej jakości ropy naftowej i strategicznym naturalnym wybrzeżem.
Rewolucja w transporcie olejowym
Pojawienie się silnika spalinowego w 1886 r. przyczyniło się do wzrostu zapotrzebowania na paliwo transportowe. Wykorzystując swoje doświadczenie przewozowe, bracia Samuel zlecili flocie statków parowych masowy przewóz ropy naftowej.
Krok ten zrewolucjonizował transport olejowy, a pierwszy rejs odbył się tankowcem o imieniu Murex.
W 1982 roku Murex był pierwszym na świecie tankowcem, który przepłynął przez Kanał Sueski. Firma prowadzona przez braci otrzymała w 1897 r. nazwę Shell Transport and Trading Company. W logo wykorzystano kształt muszli małży.
Droga do Royal Dutch Shell
Shell Transport działając na Wschodzie i poszukując nowych źródeł ropy naftowej w celu zmniejszenia zależności od Rosji, porozumiał się z firmą Royal Dutch Petrolem. Obie firmy połączyły swoje siły w 1903 r., aby chronić się przez dominacją konkurencyjnej firmy Standard Oil. W 1907 r. nastąpiła całkowita fuzja i powstała firma o nazwie Royal Dutch Shell Group. Shell zmienił swoje logo na muszlę, którego używa do dziś.
Przed końcem lat 20-tych, Shell stał się liderem wśród firm olejowych, produkując 11% surowca na świecie i będąc właścicielem 10% tonażu swoich tankowców. Lata 30-te przyniosły trudności: aktywa grupy w Meksyku zostały przejęte i firma zmuszona była przystać na niedogodne dla niej warunki postawione przez rząd wenezuelski podczas nacjonalizacji pól naftowych w tym kraju.
Ekspansja po wojnie
Po drugiej wojnie światowej, kiedy zapanował pokój i samochody stały się często wykorzystywanym środkiem transportu, Shell rozszerzył swoją działalność na Afrykę i Amerykę Południową. Rola transportu wzrosła. W 1947 r. Shell dokonał pierwszego odwiertu na skalę komercyjną przybrzeżnego szybu naftowego w Zatoce Meksykańskiej. Do 1955 r. Shell był już właścicielem 300 szybów. W 1958 r. Shell rozpoczął produkcję w Nigerii.
Kryzys naftowy
W 1969 r. władzę w Libii przejął Muammar Kadafi, za sprawą którego spadła produkcja ropy i wzrosły ceny. Inni producenci grozili, że podejmą podobne kroki, a wojna Jom Kippur w 1973 r. przypieczętowała kryzys.
W ciągu kilku tygodni kraje OPEC (Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową) podwyższyły ceny ropy czterokrotnie i ogłosiły dwumiesięczny bojkot. Skutki dla gospodarki krajów Zachodu były katastrofalne.
Poszukiwanie nowych źródeł
Lata 70-te były bardzo istotne dla Shell z uwagi na rozwój pól naftowych na Morzu Północnym i w Ameryce Południowej – przedsięwzięcie trudne i kosztowne, lecz niezbędne w obliczu obniżonych dostaw z Bliskiego Wschodu. W 1978 r. Shell zakończył wiercenia prowadzone w ramach projektu Cognac i otworzył platformę produkcyjną w Zatoce Meksykańskiej – najwyższą na świecie, sięgającą ponad 335 metrów.
Ekspansja
Od połowy lat 90-tych, kiedy kwestie dotyczące środowiska naturalnego stały się istotniejsze, nasilił się nadzór publiczny nad przemysłem naftowym. Shell został skrytykowany w kwestii planów pozbycia się platformy Brent Spar i ponadto napotkał trudności w Nigerii. Wkraczając w nowe stulecie, Shell rozszerzył działalność na Chiny i Rosję.
W 2005 r. dotychczasowa struktura korporacyjna Shell została rozwiązana i powstała nowa samodzielna firma. Shell pozostaje jedną z głównych firm olejowych i gazowych na świecie. Shell ma udział w projektach dotyczących skroplonego gazu ziemnego i produktów GTL, wspiera rozwój biopaliw ze zrównoważonych źródeł i jest zaangażowany w projekty energetyki wiatrowej.
